Өө, юм юм.

Мм, амралт зугаалганы улирал дуусчихлаа даа. Тоолж амжихгүй хоногт л намрын шаргал нар биднийг ээж, зунжингаа биднийг гоёж, ааш нь хүрвэл салхилж байдаг байсан моддын навчис, хэн нэгний болзоо анхны хайрын түүхийг гэрчлэх шиг тэднийг сонсож байсан ч одоо хэнд ч хэрэггүй мэт хөл дор гишгэгдэх нь яаалт ч үгүй заримдаа хувь тавилантай төстэй мэт санагдах ...

Хэнийг ч, ямар ч хүнийг ер нь юууг ч таашгүй юм аа, заримдаа бухимдмаар санагдахымм! 

Гэхдээ яг одоо бол энэ жижигхэн зүрх минь цээжиндээ багтахгүй давчдаад, юу юугүй л дэлбэрчих гээд л...